۱۳۹۰ فروردین ۳۰, سه‌شنبه

متروی تهران: آخر تکنولوژی!

متروی تهران تنها متروی جهان است که 100 متر رسیده به ایستگاه کاملا توقف می کند، چراغ ها و دستگاه تهویه را خاموش می کند و بیش از پنج دقیقه مسافران را در انتظار می گذارد و کلافه می کند. بعد راه می افتد و می رسد به ایستگاه!

۱۳۹۰ فروردین ۲۱, یکشنبه

" روزگار " بخرید!

با نگاهی به بخش ادبی روزنامه‌های موجود در کشور، روزنامه "روزگار" از دیگران پیشی گرفته است. طنزهای ادبی ابراهیم رها و سیدعلی میرفتاح در کنار مطالب نویسنده معتبری همچون جعفر مدرس صادقی، نشانه‌ای از این پیچیدگی هستند. چند ماهی است نویسندگان شرق بعد از تغییرات در این روزنامه به روزگار کوچ کرده‌اند و کیفیت این روزنامه به‌طرز چشم گیری افزایش پیدا کرده است. از طرفی چون روزگار هنوز مانند شرق توی چشم نیست، از دولت راحت‌تر انتقاد می‌کند. روزگار را خیلی ها نمی شناسند و روزنامه فروش ها تمایلی به نمایشش روی کیوسک ندارند. پس حمایتش کنیم!

۱۳۸۹ اسفند ۱۳, جمعه

میرحسین جان، برای دل مثل دریایت دلتنگم

سه شنبه بعد از راهپیمایی خیلی یادت کردم. در ایستگاه مترو چند پیرمرد که نه فیس بوک داشتند و نه بالاترین و حتی ماهواره،  با احترام از تو یاد می‌کردند و می‌گفتند که چون حرف حق زده ای دستگیر شده‌ای. یاد حرفت افتادم که می‌گفتی باید عاشق مردم بود. یاد روز قدس افتادم که وقتی پسر شریعتمداری با چاقو به تو حمله کرد، با بزرگواری گفتی که آن ها را هم باید دوست بداریم. دل مثل دریایت سبب شد همه و همه بیایند دنبالت. اینقدر بزرگ بودی که با وجود اعتقادت به نظام، به احترام دیگران سکوت کردی و حتی سکولارها را از خود نراندی و با بانوی هنرمندت چنان بیانیه‌های شاعرانه و انسانی صادر کردی که از حد سیاست کثیف ما خیلی فراتر بود. همان جا فهمیدیم که این جنبش، جنبش عشق و هنر است و باهرچه بوده متفاوت است.
میرحسین جان، ماجرای شکنجه‌هایت را می‌دانیم و شنیده ایم و  در سرما چنان گرسنه نگهت داشته‌اند که سرگیجه پیدا کرده‌ای. سه شنبه ها به یادت به خیابان می رویم و بدان که صبح پیروزی که خیلی هم نزدیک است، کنار تو و شیخ عزیزمان خواهیم بود. پدرم، برادرم، چطور بگویم که پیروزی این جنبش بدون شما و خانواده تان طعم شیرینی ندارد.

۱۳۸۹ اسفند ۱۲, پنجشنبه

بوسه سبز! (عاشقانه ای برای جنبش سبز)

 روزی سبز خواهم شد
 در میدان بزرگ شهر در کنارت قد خواهم کشید
تا سبز بودن را با هم فریاد کنیم
روزی در میان عزیزان‌مان فارغ از بند
و رفتگانی که سرود زندگی خواهند خواند
آن روز - فقط آن روز - بی‌آن که به لبان زیبایت بیندیشم،
بوسه ای خواهم دزدید
یک بوسه سبز
...